Γελάνε όλοι με τ’ αστεία μου

Λείπω πάντα απ’ την πραγματικότητα

Ύστερα όμως πάλι σ’ αυτήν ξαναγυρνώ

Κάνω φίλους πάντα και παντού

Αυτή είμαι εγώ, χωρίς πολλά λόγια

"ΘΕΛΟΥΜΕ ΒΙΒΛΙΑ"

Αυτό ήταν το πρώτο και το πιο έντονα υπογραμμισμένο από τα αιτήματα της κατάληψης. Τα παιδιά ήταν αποφασισμένα να κρατήσουν την κατάληψη και να πάρουν αυτό που ζητούσαν. Βιβλία.

~

Συνάντηση 6η

ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΙ, ΠΟΙΟΣ, ΠΟΥ, ΠΟΤΕ, ΠΩΣ, ΓΙΑΤΙ.

Μ’ ένα μπισκότο OREO στο χέρι
Και με μήλα ο Νεύτωνας σ’ ένα πανέρι
Πάει στο Άγιο Όρος προτού ακόμη φέξει
Πριν από μερικά χρόνια, το 2006
Χτυπώντας τα πόδια του δυνατά στη γη
Επίσκεψη στον ηγούμενο ένα γεια να πει.


ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΗΜΑ

Αυτό που αγαπώ πολύ,
έχει μύτη μικροσκοπική,
δυο χεράκια μαλακά
και αυτάκια φουντωτά.
Είναι λίγο παχουλό
μα και πάλι τ’ αγαπώ.
Μαζί του χουχουλιάζω
Πάντα όταν νυστάζω.
Τι να ‘ναι άραγε τι;
Η αρκουδίνα η μικρή!

Συνάντηση 8η & 9η




ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η επανάσταση είναι πράσινη, ανοιχτόχρωμη
Για να δίνει ελπίδα στους ανθρώπους,
Να τους πνίγει μέσα σε μια πλημμύρα από κύματα ελπίδας.
Αποτελεί από μόνη της μια εποχή,
Μια νέα αρχή για όλα τα όντα του κόσμου.
Είναι ούριος άνεμος που φυσά για να πάρει τις στάχτες απ’ το χώμα,
Να αφήσει το λαό να ξαναγεννηθεί σαν το χορτάρι.
Η επανάσταση μυρίζει έντονα πολύ,
Καταφέρνοντας να μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μας,
Αφήνοντας γλυκόπικρες θύμησες στη μνήμη μας.


ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Δικαιοσύνη, έννοια επιβλητική, σκληρή
Βουλοκέρι της κοινωνίας
Που σφραγίζει τους πάντες.
Ο ήχος της, βαρύς, υπόκωφος,
Σαν τη χάλκινη καμπάνα που χτυπά πένθιμα
Άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή ή άνοστη
Θυμίζει το αγαπημένο σου φαγητό φτιαγμένο λάθος.
Μοιάζει σαν ένα πέπλο πυκνό
Που σκεπάζει ό,τι σκοτεινό.
Ζει ανάμεσα στον κόσμο
Σ’ όλες τις γειτονιές, σε κάθε γωνιά του δρόμου
Στο πιο σκοτεινό ακόμη σοκάκι,
Μυστικά περιμένοντας να ξεσκεπάσει.
Η μυρωδιά της απροσδιόριστη
Πρέπει μόνος σου να τη βρεις.
Μόνη της επιθυμία είναι η ελευθερία,
Η ελευθερία των ματιών της,
Για να βλέπει πάντα καθαρά.

Εμφάνιση: Έχει ξανθά μαλλιά με πορτοκαλί ανταύγειες (αυτό είναι το φυσικό της χρώμα), πολύ μακρύ μαλλί φτιαγμένο με περμανάντ, είναι πολύ αδύνατη, μετρίου αναστήματος.

Επάγγελμα: Φωτογράφος

Ηλικία: 20 χρονών

Οικογενειακή κατάσταση: Είναι η μικρότερη από τις 3 κόρες της οικογένειας, οι γονείς της δεν την υπολογίζουν εξαιτίας του επαγγέλματός της.

Αγαπημένο φαγητό: Η ομελέτα

Αγαπημένο χρώμα: Το κιτρινοπορτοκαλί

Τι πίνει: Breezer πορτοκάλι, Κουμ-Κουάτ

Πού και πώς διασκεδάζει: Περνά το χρόνο της στο μπαλκόνι του σπιτιού της και στο ατελιέ της, ταξινομώντας τις φωτογραφίες της κατά χρώμα

Μότο: «Ποια Σμύρνη και ποιοι Δίδυμοι Πύργοι!»

Λοιπές πληροφορίες: Ζει στην Πόλη της Ψύχρας, της αρέσει να φοράει αεράτα φορέματα με μαργαρίτες, λατρεύει τους κίτρινους πανσέδες, δεν είναι ευχαριστημένη με τη ζωή της, πιστεύει ότι το ταλέντο της έχει φτάσει κιόλας στη δύση του, ψάχνει τις όμορφες και φωτεινές πλευρές της ζωής.

~

1ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ

«Ποιοι Δίδυμοι Πύργοι και ποια Σμύρνη!» είπε ψυχρά. Ήταν σίγουρη πως δεν θα ξαναέβρισκε ιδέα και όραμα να υπερασπιστεί. Οι δημιουργίες κι οι κόποι της τής έμοιαζαν άχρωμες εικόνες χωρίς ταλέντο, χωρίς συναίσθημα. Κι όμως γύρω της, τα τόσα κρεμασμένα στα σκοινιά έργα της, φάνταζαν ιστορίες με νόημα, ενώ ήταν απλά στιγμιότυπα της ρουτίνας. Η ίδια, παρόλ’ αυτά, ήταν πεπεισμένη πως είχε φτάσει η δική της ημερομηνία λήξης. Ακόμα κι όταν όλοι της έλεγαν ότι έκανε πάντα εξαιρετική δουλειά, παρά το νεαρό της ηλικίας και τα ελάχιστα χρόνια εμπειρίας της στο χώρο της φωτογραφίας. Κι εκείνο το τηλεφώνημα αργούσε…

Ξαφνικά, άκουσε το χαρακτηριστικό κουδούνισμα. Έτρεξε να σηκώσει το ακουστικό, ενώ το φως της λάμπας του σαλονιού, που φώτιζε το σπίτι της κοπέλας όλες εκείνες τις συννεφιασμένες μέρες, έπεφτε πάνω στα ξανθά και πορτοκαλί μαλλιά της, κάνοντάς τα να μοιάζουν ακόμα πιο λαμπερά. Μετά από ένα γρήγορο κατοστάρι, έφτασε στη συσκευή του τηλεφώνου. 

- Παρακαλώ; 

- Καλημέρα Σίρις. Ο Έρικ είμαι. 

- Ναι, το κατάλαβα. Περίμενα εναγωνίως να μου τηλεφωνήσεις. Λοιπόν, αποφάσισες; 

- Δεν θα το κάνω, Σίρις. Λυπάμαι. 

- Αλήθεια, γιατί; 

- Δεν μπορώ να σου πω. 

- Κατάλαβα. Κι εσύ δεν εκτιμάς τη δουλειά μου. 

- Όχι, όχι δεν είναι καθόλου αυτό. 

- Καλά, καλά εντάξει. 

- Σίρις, περίμ…. 

Εκείνη απογοητευμένη κατέβασε το ακουστικό. Ο Έρικ της έδωσε έναν λόγο παραπάνω να μισεί τη δουλειά της. «Πραγματικά, ποιοι Δίδυμοι Πύργοι και ποια Σμύρνη», είπε κι αναστέναξε βαθιά. 

Με βαριά βήματα, αργές κινήσεις και χαμηλωμένο το βλέμμα της, η Σίρις κατευθύνθηκε προς το ατελιέ της. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν σαν μια σκιά που περνούσε αδιάφορα ανάμεσα στους καναπέδες με τα πορτοκαλί ριχτάρια και το ξύλινο τραπεζάκι με το γεμάτο μαργαρίτες βάζο. Καθώς περπατούσε έτσι θλιμμένα, οι πιέτες από το φλοράλ φόρεμά της, πιάστηκαν στις φωτογραφίες που ήταν ακουμπισμένες στην άκρη του γραφείου στο διάδρομο του σπιτιού της. Οι εικόνες έπεσαν στο πάτωμα και μπερδεύτηκαν με τις ήδη παρατημένες στο δάπεδο του δωματίου της φωτογραφίες. Μα δεν τους έδωσε καμία σημασία. Συνέχισε την πορεία της ώσπου έφτασε μπροστά στην είσοδο του ατελιέ της. Έμεινε να το κοιτάζει με μπερδεμένο ύφος. Τα μηχανήματα, οι συσκευές, η φωτογραφική της μηχανή, για την οποία είχε δαπανήσει τόσα χρήματα, δεν ήξερε αν τις άξιζαν πλέον όλα αυτά. 

Μόλις πήγε να κάνει ένα βήμα και να μπει στο ατελιέ, άκουσε απ’ έξω έναν υπόκωφο θόρυβο και στη συνέχεια μια κραυγή πανικού. Έντρομη, βγήκε στο μπαλκόνι να δει τι συμβαίνει. Το θέαμα που αντίκρισε την άφησε άναυδη. Το γυάλινο άγαλμα του δημάρχου της πόλης που κοσμούσε την κεντρική πλατεία, απέναντι απ’ το σπίτι της, είχε σπάσει σε χίλια κομμάτια κι άρχισε να γίνεται νερό. Όλοι έτρεχαν αλαφιασμένοι, δείχνοντας με τα χέρια τους τον ουρανό. Η Σίρις αυθόρμητα γύρισε το κεφάλι της ψηλά. Τότε, κάτι την τύφλωσε. Κάτι που δεν είχε εμφανιστεί ποτέ ξανά στην Πόλη της Ψύχρας. Ένα σώμα που εξέπεμπε κίτρινο φως.