.png)
ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ
Λίγοι στίχοι από ροκ δεκαετίας
Ογδόντα, κιθάρα στο χέρι- παίξε ότι σ’αρέσει
Υπομένοντας και τρώγοντας πολλά παγωτά
Μπλεγμένα σε κόμπους μαλλιά
Προσπαθεί την ζωή της να ζήσει
Ένας ρέμπελος κι αυτή στο Παρίσι
~
Απ’ το σκουριασμένο λιμάνι της Misery land - σέρνοντας υψηλές προσδοκίες και μια κάποια φήμη - ξεκίνησε ο Αβύθιστος μακρύ-ατέλειωτο ταξίδι.
Ο κάπταιν - φρύδια πυκνά, μπεκρής και ελαφρώς γρουσούζης - σκέφτηκε να αναπτύξει ταχύτητα μεγάλη, νωρίτερα να φτάσει στον προορισμό μπας και τα καταφέρει στην θάλασσα να μην μπαρκάρει πάλι.
Την τρίτη νύχτα άπνοια έπεσε ανησυχητική, μα ο κάπταιν τον κίνδυνο αρνείται να δει-πάει να δειπνήσει! «Καπετάνιε 2, αφήνω στα χέρια σου το πλοίο» είπε ο καπετάνιος παρ’ όλο που ήξερε ότι ο συγκυβερνήτης του ήτανε άπειρος και λίγο τσαρλατάνος.
«Μυρίζω πάγο»
Λέει ένας μούτσος σε έναν άλλο. Και να σου που έχει ένστικτο απίστευτα μεγάλο! Ένα παγό... παγό... ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΟΟ πλησιάζει μες την βιάση, δες! πιάνει το πλοίο, και το σπάει στα δύο. Αλίμονο! αντίο!
Και βλέπεις το παγόβουνο αρκετά ευχαριστημένο, στέκεται σε μια άκρη κάπως κορδωμένο. Και αρχίζει να γελάει με μπρίο, σαν να κατόρθωσε κάτι πολύ αστείο.
Γελούσε χαιρέκακα και τόσο δυνατά που του ανέβηκε η θερμοκρασία ψηλά...
ΚΑΙ ΕΛΙΩΣΕ.
Να γιατί, οι επιστήμονες ποτέ δεν βρήκαν το παγόβουνο που βύθισε τον Αβύθιστο. Έλιωσε στο γέλιο. Κυριολεκτικά. Χα. Χα.
~
Συνάντηση 8η & 9η
.png)
~
Συνάντηση 10η
Πιστεύω στον εαρινό ουρανό και στα αστέρια του, μοναδικές πινελιές φωτός τη νύχτα
Πιστεύω στο χρώμα των ματιών και στο χαμόγελο τους. Διαφέρεις όταν τα μάτια σου χαμογελούν
Πιστεύω στον θάνατο - ως μια δύναμη που να ζήσω με αναγκάζει
Πιστεύω στα όσα ποτέ δεν είπα, στα όσα ποτέ δεν τόλμησα, σε όλα αυτά για τα οποία μετανιώνω
Πιστεύω στον Αύγουστο - καλοκαιρινή αύρα και αλμυρές σταγόνες
Πιστεύω στην απληστία όλων μας
Αν ψάξετε μέσα σας θα την βρείτε
Πιστεύω στην μοίρα, το νόημα της ζωής που υφαίνεται και άξαφνα κόβεται. Βουτιά στον θάνατο.
Πιστεύω σε μένα. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί αλλιώς δεν θα 'χε νόημα να ζω.
